Antifase roeien

Laura Cuijpers maakte recent naam met haar proefschrift waarin ze roeiers in antifase liet roeien: dus niet synchroon halen -in fase- maar ná elkaar -antifase-. Haar redenering is wel leuk. Door allemaal tegelijk op te rijden heb je veel tegenwicht tijdens elke recover, waardoor de boot wordt afgeremd. Door het om de beurt te doen, zou dit effect minder zijn en zou de boot soepeler lopen. Voor de liefhebbers van motoren: net als een rijtje zuigers in het motorblok. De media brachten het nieuws als het ei van Columbus, zoals media gebruikelijk doen. Daardoor lijkt het dat Cuijpers met een nieuwe truc gepromoveerd is. Maar dat is bepaald niet zo.
Haar proefschrift handelt over de manier waarop roeiers bewegingen coördineren en over hoe er door een gecoördineerde beweging balans ontstaat. Het komt erop neer dat alleen een logische volgorde in de beweging leidt tot balans en snelheid. We kennen allemaal de situatie -en dat niet alleen tijdens de instructie!- dat de roeiers ongecoördineerd aan het halen zijn. Dan schommelt de boot vervaarlijk van de ene naar de andere kant.
Het idee van antifase roeien is oud. Het proefschrift is alleen al leuk vanwege de historie die Cuijpers erin beschrijft. De Russen experimenteerden in de 70-er jaren een gestuurde acht met de naam Dzintars (barnsteen). Om niet nader verklaarde reden zat de stuur in het midden: om ruimte te maken of de boot maximaal te balanceren? Maar antifase roeien is nog veel ouder. Het allerleukste is een fantastisch Engels filmpje van een acht, te vinden bij Google onder jazz-rowing of bij Youtube bij Syncopated Rowing (1929). Je blijft ernaar kijken.