Waarom worden ongelukken of bijna-ongelukken op het water zo slecht gemeld? Ik roei nu een jaar of zeven en heb al heel wat schades gezien die niet gemeld waren. Sterker nog: er waren schades die niet eens meer herleidbaar waren tot de gebruiker. Verstopte schades, zullen we maar zeggen.
Schade is meestal een verzekeringskwestie. In 2019 moest de verzekering aan onze vereniging enkele duizenden euro’s uitkeren. “We zijn er toch voor verzekerd?” is een gemakkelijke verzuchting. Dat klopt. Maar de premie is wel gekoppeld aan de schade-uitkeringen. Hoe meer schades, hoe hoger de premie. Nog los daarvan staat de eigen bijdrage van 150 euro per gebeurtenis. Niet zo gek, dus, om de schade te beperken. Dan hebben we het nog niet eens over de belasting van de materiaalcommissie. Het kost weken werk. Overigens kennen wij niet het gebruik om individuele leden aansprakelijk te stellen via hun persoonlijke WA. Dat doen sommige verenigingen wel.
Godzijdank zijn de schades meestal materieel en hebben persoonlijke ongelukken zich zelden voorgedaan. Toch kan het in het water dramatisch aflopen. Dat hebben we nog niet zo lang geleden gezien bij Arnhem.
Er is dus meer dan genoeg reden om (bijna-)ongelukken te voorkomen. Het melden en analyseren van de toedracht is daartoe een belangrijk instrument. Waarom gebeurt dat dan niet? Is het schaamte? Is het schuldgevoel? Is het stoerheid? Is het nonchalance? Ik weet het niet. Stel je voor dat Shell Pernis of de KLM of de OK van Dijkzigt op deze manier met (bijna-)ongelukken zouden omgaan.
Daar moet je niet aan denken, zou je zeggen. Nee, dus, daar moet je juist wél aan denken. Of gaan we pas melden als het kalf … ik bedoel de roeier … verdronken is?
